मी कोण ?

कधी मी असते झाड
कधी होऊन जाते माड
कधी असते सुंदर फूल
कधी होते कानातील डूल
कधी होते मोठ्या लाटा
कधी होते असंख्य वाटा
नंतर कधीतरी लक्षात येते
’मी माणूस आहे’ मी म्हणते...

कर्ण

जेव्हा सूर्य अस्ताला जायला निघाला
तेव्हा ऋषींच्या वेषात इंद्र कर्णाकडे निघाला
कर्णाकडे होती शक्तिशाली कुंडले
जेव्हा ती मागितली इंद्राने, सर्वांचे तेव्हा बोलणेच खुंटले.

पण कर्ण होता दानशूर स्वभावाचा
पाठवायचा नाही तो कुणाला रिकाम्या हाताचा
सूर्याने त्याला हे सांगितले होते आधी
कर्ण म्हणाला मी असं करत नाही कधी
कर्णाने कवचकुंडले अर्पण केली.
इंद्राची मुद्रा आनंदित झाली.

कर्णाचे जीवन संपले दुसर्‍याच दिवशी
कुंती मात्र रडत होती मूकपणे मनाशी

वीर अंगद

वीर अंगद

अंगद होता उभा पाय पुढे करून
सरदार सर्व उभे होते जरा मागे सरकून
ते पाहून आला रावणाला राग
घाबरून सरदारांनी केला आपल्या अब्रूचा त्याग

एक एक सरदार त्याचा हलवू लागला पाय
अंगदाचा पाय इतक्या लवकर हलेल काय ?
सर्वांनी श्वास रोखला, जेव्हा रावण उठला
अंगदाच्या जवळ जेव्हा येऊन पोचला

रावण खाली वाकल्यावर, अंगद त्याला म्हणाला
मुकाट्याने शरण ये हे सांगायला आलो आहे तुला
अंगदाने झट्कन हात मुकुटापाशी नेला
उचलला रावणाचा मुकुट आणि दूर फेकून दिला

हनुमानाने नंतर तो हवेतच झेलला
अखेर युद्‍धात रामच जिंकला

घर

सारे सारे बाहेर होते
कोणी नव्हते घरात
फ़क्त उभी एक मुलगी घराच्या दारात
ती गाणे गात होती सुरात
पण ते गाणे ऐकायला कोणी नव्हते घरात