जिवाची मुंबई!

पाडव्याचा दिवस. आम्ही पहाटे उठून आमच्या बसची वाट पहात होतो. बस आल्यावर आम्ही आत चढलो. रस्त्यावर शेकडो गुढया आम्ही पाहिल्या. बसमधे "थ्रि ईडियट्स" सिनेमा लावल्यामुळे मी त्या कंडक्टरवर खूष होते. बांद्रा आल्यावर मी कुरकुरत उठले. कारण "थ्रि ईडियट्स" अर्धवट राहिला होता! आम्ही नंतर राजीव गांधी पुलावरून "नेहरू प्लॅनेटोरियम" ला पोचलो. आम्हाला १२ चा शो मिळाला.
तो नेमका हिंदीत होता! अर्थात हे मला शो सुरू झाल्यावर कळलं! आम्ही आत गेलो. तिथे छान ए.सी. होता. तिथे एव्हडया उन्हातून प्रवास केल्यावर झोप येणं सहाजिकच होतं. पण संपूर्ण शो पहायचा या जिद्दीने डोळे सताड उघडले. बाबा तिथे निम्मावेळ झोपूनच होता हे मला नंतर कळले! तिथे रेलायची खास सोय आहे. आपण टेकलो की त्या खुर्च्या मागे जातात. त्यातल्या काही हिंदी शब्दांना मंडळी ठरवल्या सारखी हसायची.उदा. निहारीका. निहारीका या शब्दानंतर हास्याचा धबधबा कोसळे.
नेहरू प्लॅनेटोरियम झाल्यावर पुढे म्हणजे राणीची बाग. आत जाताना सरबताच्या बाटल्या काढून घेउन त्या एका कपाटात ठेवण्याचे काम काही माणसे करत होती. आमची स्लाइस सरबताची बाटलीही त्या कपाटात सुखरूप पोचल्यावर आम्हाला आत प्रवेश मिळाला. तिथे निरनिराळ्या प्रकारचे पक्षी आहेत. तिथे झाडांमुळे बर्‍यापैकी सावली आहे . एकूण बाग छान आहे. सुहुदला आवडली.
राणीची बाग झाल्यावर आम्ही एका प्रसिद्ध पाणी-पुरीच्या दुकानात गेलो. पण ते बंद होतं म्हणून मॅक्डोनाल्डसमधे गेलो. तिथे खाउन झाल्यावर आम्ही "गेट वे ऑफ इंडिया" ला गेलो.
तिथे गेल्यावर एका बोटीत बसून फिरायला निघालो. आम्हाला वाटेवर कित्येक परदेशी दिसले. ते सर्वजण कुठेतरी जात होते. ते कुठे जातायत म्हणून वळून पाहिलं, तर ताज हॉटेल! ते बर्‍यापैकी सुस्थितीत होतं. पट्कन कुठे आग लागली होती ते कळत नव्हतं. मी बोटीत बसल्यावर मला छान वाटू लागलं. कारण आता आम्ही समुद्र सफरीला निघणार होतो. एक झटका बसला. आणि बोट लाटांचा सामना करत पुढे निघाली. खूप मनोहर दृश्य होतं. बोटीशेजारी भरपूर फेस तयार झाला होता. मला लाटांबरोबर एक जॅकेट आणि एक लाकूड जाताना दिसलं. तेव्हड्यात आमच्यासमोरून एक बोट गेली. आम्ही वळून परत जायला निघालो.परत जाताना काही छोट्या पण टुमदार बोटी दिसल्या तसं मी बाबाला त्यांच्याबद्दल विचालं. तो म्हणाला की बरेच श्रीमंत लोक अशा बोटी विकत घेतात आणि मित्रांबरोबर फिरायला वापरतात. तिथे जवळपास १०० तरी बोटी असाव्यात याचा अर्थ झाला की बहुतेक श्रीमंतांना समुद्राची आवड आहे! आम्ही बोटीतून उतरलो आणि दख्खनची राणी पकडायला निघालो. जाताना मी हट्ट करून ताज हॉटेल जवळून पाहून परतले.
स्टेशन खूप छान आहे. पण ते नीट पहायला वेळ नसल्याने मी हिरमुसून बाबामागे जाउ लागले. आमचं ए.सी.चं बुकिंग होतं. आत छान वाटत होतं. आमचा डबा स्वयंपाकघरापाशी होता. त्यामुळे खाण्याचे पदार्थ लवकर मिळाले. पुणे येईपर्यंत माझं पोट भरलं होतं. पुणे आल्यावर आम्ही उतरलो. घरी पोचल्यावर दाराशी मी सकाळी काढलेली गुढीची रांगोळी दिसली. ती पाहून मी हसले, चला उदयापासून शाळा सुरू! ही जिवाची मुंबई एकदिवस पुरे झाली!

द सिक्रेट सेव्हन

अक्षरधारातूना आणला होता संच सिक्रेट सेव्हनचा
आता तर झाला आहे अगदी जिवाभावाचा
यात आहेत जेनेट,कोलिन, जॉर्ज, पॅम, जॅक, बार्बरा व पीटर
आणि एक स्पॅनियल कुत्रा स्कॅंपर!
हे सर्व म्हणजेच सिक्रेट सेव्हन
ही आहे जगातील संघटना नंबर वन!
हा आहे पीटर जेनेटचा भाउ
हा आणतो मीटिंगला सर्वांसाठी खाउ!
हा आहे या संघटनेचा प्रमुख
साहस कसं मिळणार याची त्याला कायम असते रूखरूख!
त्यानंतर आली हि जेनेट
स्मरणशक्ती उत्तम हिची, लावा तुम्ही बेट!
एकदा पाहिलेली व्यक्ती ओळखणं हा तिच्या हातचा मळ
तिच्यामुळे सिक्रेट सेव्हनचं वाढलं आहे बळ!
आता हा जॉर्ज याला लावता येते लोकांना लाडिगोडी
पण मधे मधे बोलायची याला वाईट खोडी!
याची नि स्कॅंपरची छान जमते जोडी
दोघेही म्हणतात दोस्तीची मजा बडी!
याला येतो करता चांगला पाठलाग
फक्त मागे बघण्याचा वगळून भाग!
यानंतर आता हि विनोदी पॅम
पीटर हिला सांगत नाही फारसं काम
पण कधी कधी शोधते सुगावे छान
हिच्या निरिक्षणापुढे फसतील कित्येक महान!
आता हा कोलिन हा पण करतो पाठलाग
पण काही वेळा तो पडतो महाग!
हा आहे एकदम धाडसी वीर
वादळी रात्री जंगलात जायचा असतो याला धीर!
याला अचानक सुचतात कविता
हा आहे जणू सिक्रेट सेव्हनचा भाता!
आता हि शहाणी बार्बरा
कोणी काही सांगत असलं तर हिला वाटतं सांगावं जरा भरा भरा!
ही म्हणते बिंकी नावाच्या मुलीला वेडा ससा
काही भांडण झालं की ही रडते ढसा ढसा!
आता हा जॅक बिचारा
त्याच्या वात्रट बहिणीचा सदैव सहन करतो मारा
पण आहे हा धाडसी खरा
त्याच्याच प्रयत्नांनीच स्कॅंपर सुटून परत येतो घरा!
एकदा मात्र त्याला येतो भयानक राग
तेव्हा तो करतो सिक्रेट सेव्हनचा त्याग!
जेव्हा तो परत येतो तेव्हाच वाटते बरे
नाहितर त्याच्याविना चुकल्या चुक्ल्या सारखे होतं असते सारे!
आता हा पीटर- जेनेटचा स्कॅंपर
हा खूष होतो जेव्हा सुट्टी लागते संपून पेपर
याची जात आहे स्पॅनियल
हा अजिबात करत नाही कलकल!
सगळे काय बोलत आहेत ते समजतं त्याला
भू, भू करत म्हणतो समजलं हं मला!
याला पहाता सारेच जातात भारावून
कित्येकदा याने सिक्रेट सेव्हनला नेले आहे तारून!

अशी आहे हि सिक्रेट सेव्हन
काय आहे का नाही जगातील नंबर वन ?

शटल

आमच्या बॅडमिंटनच्या क्लासमधे बाहेरच्या मोकळ्या जागेत मी, आस्था आणि उमा टॉस करत होतो. छान संध्याकाळ होती, अधून मधून उन डोकावत होतं. खाली खडीमुळे जरा हललो कि आवाज येत होता. आदित्य आत गेम खेळत होता त्यामुळे मी आस्था, उमा सोबत खेळत होते. शटल उमाकडे गेल्यावर उमा जोरात ओरडली "हा माझा बेस्ट शॉट!" आणि तिने शटल उडवले, ते थेट जाउन बॅडमिंटन कोर्टच्या इमारतीच्या जरा पुढे आलेल्या छतावर पडलं! आस्था लगेच ओरडली माझं नवं कोरं शटल घालवलस उमा, तू ! आम्ही लगेच आत जाउन मोठी काठी आणली. आम्हा तिघीत मी सर्वात उंच! त्यामुळे मी हातात ती अवजड काठी धरून उभी राहिले. शटल काढण्यातील सर्वात कटकटीची गोष्ट म्हणजे आपण शटल काढतो तिथून ते अजिबात दिसत नाही आणि शटल दिसावं म्हणून मागे गेलो तर काठी पोचत नाही!
आत मुलं वॉल प्रॅक्टीस करताना टयूब लाइट मधे जाउन अडकतं पण ते सहजपणे काढता येत असल्याने कुणी फारसं मनावर घेत नाही. मीही बर्‍याचवेळा शटल टयूब लाइट मधे पाठवलं आहे! पण बाहेर मात्र झाडावर / छतावर शटल अडकलं कि मुलं मनावर घेतात.
मी बर्‍याच वेळा काठी इकडून तिकडे फिरवली पण शटल काही मिळेना. मागून आस्था व उमा बेंबीच्या देठापासून ओरडत होत्या " अगं थोडं राइटला घे " ( क्लासमधील बहुतेक मुली इंग्रजी माध्यमाच्या आहेत.) मी "राइट"ला काठी नेली कि लगेच " अगं लेफ्टला घे!" असं चालू होतं! मी थोडावेळ थांबायचं सुचवलं तर उमा लगेच म्हणाली "मी आतून खुर्ची आणते" मी हताश होउन पाहू लागले. एव्हाना ती अवजड काठी पकडून चवडयावर उभ राहिल्याने पाठ ठणकत होती पण खुर्ची आणून काही उपयोग झाला नाही. तेव्हड्यात ताईंनी मला गेम खेळायला बोलावले. मी निराश आस्था व उमाकडे पाठ करून , रॅकेट घेत पळाले.

घरी जाताना मी शटल आहे का ते बघीतलं, तर ते तिथं होतं! त्याला आता कोणीच तिथून कढणार नव्हतं. ते तिथंच पडून रहाणार होतं, कायम......

नात्यातील गुंफण

नाती वेगवेगळ्या प्रकारची असतात. आपल्या आजूबाजूलाखूप नाती दिसतात. आपण स्वताःही ती अनुभवतो. मैत्रीचं नातं तर सर्वांचचं असतं. प्रत्येकाला कोणीतरी जिवाभावाचा दोस्त असतो. परवा पेपरमधे कुणाचा तरी प्रसंग आला होता. त्या माणसाला कुणीतरी ऎनवेळी पैंशांची मदत केली होती. ते होतं माणूसकीचं नातं. माझं नि माझ्या आईचं जिवाभावाचं नातं आहे. एके दिवशी मला तिचा राग आला म्हणून मी तिला रिक्षात बसल्यावर टाटा केला नाही. रिक्षा सुरू झाली मलाच खूप वाईट वाटले आणि मी हात हलवून टा टा केला. माझं नि सुहृदचं अतूट नातं आहे. आम्ही कायम एकमेकांना मारतो, कट्टी घेतो पण शेवटी एकमेकांना मिठी मारतो. माझं नि बाबाचं रक्ताचं नातं आहे, मी अगदी त्याच्यासारखीच आहे. आम्ही दोघेही आई जोरात ओरडून धमकी देई पर्यन्त वाचत बसतो. प्रत्येकाशी माझं नातं, मी जन्मल्यापासून जोडलेलं आहे. ही एक विविध नात्यांची गुंफण माझ्याभोवती आहे आणि असणार आहे.