अंड्याचं कवच

माझा भाऊ सुहृद याने सांगितलेली गोष्ट


एक होतं बदक. त्याच्या अंड्याला एक कवच होतं. ते कवच निघून गेलं. पिल्लू बाहेर आलं.सोबत कवच घेऊन ते आई-बाबांना शोधायला निघालं. त्याने एका दारावर ”टिंग टॉंग” केलं. ” अहो, दार उघडा की!”
घरात कोणीच नाही.
त्याने दार उघडलंच नाही.
तिसर्‍या दिवशी तो एका मांजरीकडे गेला. मांजरीने विचारलं, ”खेळायला काय आणलंय?”
बदक म्हणालं, ” कवच आहे.”
त्या मांजरीला खूप केस होते.
तिने विचारलं,” कोण आहे?”
”मी आहे बदकाचं पिल्लू. आईबाबांना शोधायला आलोय.”
” मी आहे मांजर”
एवढा मोठा आवाज ऎकून ते घाबरलं.
” माझ्याकडे अंड्याचं कवच आहे.”
मांजरीने कवचावर हात ठेवला. ते कवच तुटलं.
” आधी तू कुठल्या घरात होतास?”
” मी कवचात राहतो.”
तिने बदकाचं घर मोडून टाकलं होतं.
” चल माझ्या घरात राहा.”
तिने कात्रीने भिंत कापली. घराचे दोन भाग केले.
घराला सगळीकडे भिंत होती एका बाजूला भिंतच नाही. छत अर्ढं अर्धं झालं. मग त्यांनी घर जोडलं. मग मांजरीचं घर बदकाचं घर एकच झालं.
त्यांच्या छताला एक भोक पडलं. त्या भोकातून त्यांना सूर्याचे डोळे दिसले.
सूर्यालापण एक मांजर आणि बदक दिसले.
रात्री झोपताना त्यांच्याकडे कुत्रा आला. तेंव्हा त्यांनी घड्याळात पाहिलं. एकवर काटा होता.
मांजरीने हरवायचं ठरवलं. ती एका इंजिनमधे बसली. सिग्नल पिवळा होता. सिग्नलवर इंजिन तुटलं. मग ती एका ट्रॅक्टरमधे बसली. त्या ट्रॅक्टरमधून उतरून ती जाळीत बसली आणि प्राणीसंग्रहालयात गेली. जाळीत एक सिंह होता. वरून ती जाळीच्या बाहेर निघाली. सिंह पण बाहेर आला. मग मांजर सर्कशीत गेली. सिंह आल्यामुळे सर्कशीतले सगळे सील मासे घाबरून बाहेर आले. सर्कशीला तीन लोक होते. तीन लोक लोक घाबरून बाहेर आले. विदुषकपण घाबरून बाहेर आला.
एक सील मासा खिडकीहून छोटा होता. रात्री तो खिडकीतून बाहेर आला. पळून कुत्र्याच्या घरी आला. कुत्रा पोहत होता. तो मासे खायला बाहेर आला. सील मासे घाबरले, निघून गेले.
कुत्रा भिंतीवर धडकून खाली पडला. त्याला काही मासा खाताच आला नाही. तो कुत्रा पडला त्याचे डोळे पांढरे झाले. त्याचे बुबुळ दिसलेच नाही.
बदकाचं पिल्लू आणि कुत्रा मांजरीला शोधायला लागतात. मग कुत्र्याला मांजर सापडली.

--- सुहृद